De man links hielp me mijn film-carriere starten. Waarom deze typische Pim-film-still, waar hij met OLGA ZUIDERHOEK opstaat? Daarover straks meer.
Toen ik in het eerste jaar op de FILMACADEMIE zat, kreeg ik ineens een telefoontje van hem.
Ik kende hem alleen als die regisseur/producent, die in de jaren zeventig miljonair was geworden met Nederlands eerste "echt blote" film, BLUE MOVIE.
En de eerste echte (en nu nog mooie) film over Suriname: WAN PEOPLE.
Een half uur later ontmoette ik hem in een cafe. Hij zei: Paul, ik ga over twee dagen een speelfilm maken. Alles is klaar: De cast, de crew, de locaties.
Een half uur later ontmoette ik hem in een cafe. Hij zei: Paul, ik ga over twee dagen een speelfilm maken. Alles is klaar: De cast, de crew, de locaties.
Het zou de eerste 'minimal movie' worden: Niemand wordt vooraf betaald, en het duurt tussen de 5 en 10 dagen.
Er is alleen een klein probleempje: Er is nog geen scenario. En daarom wordt de produktie helemaal gek.
Ik begreep er niets van.
Pim legde uit: Nou, dat filmverhaal zit zo'n beetje in mijn hoofd. Nog niet helemaal goed en af.
Maar als ik het nou even vertel, dan schrijf jij er even in twee dagen een goed scenario van. Okee?
Ik zei: Dat heeft nog nooit iemand zo gedaan.
Pim zei: Jij bent toch scenarioschrijver en scriptdoctor en bovendien kun je razendsnel schrijven, hoor ik.
Dus zie het als een uitdaging: Als je het niet probeert, weet je ook niet of het niet lukt. Wat heb je te verliezen.
Daar zat wel iets in. Dus probeerde ik het.
Het was een typisch Pim-verhaal: Geen SFX of stunts (want te duur), veel humor (goedkoop) en erotica (ook goedkoop).
En na 48 uur keihard doorschrijven leverde ik het scenario in, op de filmset, om 7 uur 's ochtends. Ik had het net gehaald, want ze gingen over een uur draaien.
Ik was doodmoe, en wilde naar huis fietsen.
HO! zei iedereen. Je moet hier blijven, want Pim is verdwenen.
En jij weet alleen wat er in het script staat. Dus jij moet het zo lang regisseren.
Maar dat kan ik niet, zei ik.
Maar dan helpen we je allemaal, zei de hele cast en crew. Doe het alsjeblieft, want als je nu weggaat, gaat de film niet door.
En zo begon ik te regisseren. Met de hulp van iedereen. Een ideale leerschool.
's Middags om 3 uur kwam Pim ineens op de set. Hij gaf iedereen een hand. En bedankte mij zeer.
Ik was nu doodmoe, en liep mijn fiets: eindelijk naar bed.
HO, zei Pim, je moet verder regisseren. Want ik moet weg.
Jij moet weg?
Ja, zei hij.
Ja maar, zei ik.
Pim zei: Probeer het gewoon. Wat heb je te verliezen?
Niks, dacht ik. En zo ging het de rest van de film. Elke dag kwam Pim even op de set. Gaf iedereen handen, en bracht een geweldige energie mee. En vervolgens vertrok hij weer.
De film heette LOST IN AMSTERDAM.
Zo ging het een aantal films van Pim. Ik had de beste leerschool ooit: Ik kon leren regisseren, zonder zelf de echte verantwoordelijkheid te hoeven dragen.
Daar ben ik Pim nog steeds dankbaar voor, en ik wens iedereen zo'n kans toe (die overigens wel wat durf en overwinning van angst vereist...)
Terug naar deze foto:
Die komt uit Pim's film ALICIA. Daar heeft hij nog steeds spijt van. Althans dat hij deze rol speelt.
Dat kleine bijrolletje gaat namelijk over een man, die geen stijve lul krijgt, terwijl de mooiste vrouwen naast hem in bed liggen, zoals WILLEKE VAN AMMELROOY en deze OLGA ZUIDERHOEK.
Maar geen enkele acteur wilde deze rol spelen. Ook niet voor het 10 voudige salaris.
Toen speelde Pim de rol zelf maar.
Een kapitale vergissing. Want nog jaren lang werd Pim lacherig op straat door wild vreemden toegeroepen:
"Hee, Pim, krijg je al al weer omhoog, of nog niet, hahaha."
Moraal voor hoe start je je filmcarriere:
Hoop dat je een kans van een nieuwe Pim de la Parra krijgt.
En speel nooit zelf een rol die je niet gecast krijgt...
