Hoe werd ik Nazi? Of: Hoe werd ik regisseur?

“Mamma, ik word regisseur”. Vijfde groepers hoor je nooit zeggen: Ik wil later speelfilms regisseren.  

De eerste keer dat ik een filmregisseur aan het werk zag was tijdens de opnames van de Tweede Wereldoorlog film ‘A bridge too far’ over de slag om de brug van Arnhem.  Ik was net klaar met mijn middelbare school en wist niet goed wat ik erna moest gaan doen. Om bij te verdienen meldde ik me aan als figurant bij de film, die deels in mijn woonplaats Nijmegen werd opgenomen.

Ik wilde graag een geallieerde redder spelen, samen met de sterren van de film, Sean Connery (die ik kende als James Bond) en Robert Redford (die ik kende van mijn favoriete oplichtersfilm ‘The Sting’). Maar omdat ik blond was, werd ik ingedeeld als Nazi. In plaats van held werd ik de eerste ochtend door de make up met modder bespoten en moest ik vervolgens tussen de tanks in een lange collone Nijmeegse Nazi’s wachten.     

                                                                                                                  

Op gegeven moment werd er door megafoons rondgeroepen dat we dadelijk tijdens de opname allemaal triest moesten kijken, omdat we ‘terugtrekkende Duitsers’ waren. Ik voelde meteen de opwinding om me heen: Dadelijk gaat er iets geweldigs gebeuren. Ineens was alle crew verdwenen en werd het stil. Dat had iets magisch.                                              

En toen klonk er ‘action!’. De militaire collone kwam in beweging, en ik in mijn bemodderde Nazi-uniform keek zo triest mogelijk. Uit mijn ooghoek zag ik op gegeven moment dat we voorbij een camera reden. Wauw, dacht ik, nu sta ik op de film.     

                       

Verderop zag ik toeschouwers, die naar ons zwaaiden. Daar moest ook een vriend van me staan. Ik dacht: Ik ben al voorbij de camera, dus ik kan best zwaaien nu. Ik stopte met triest kijken en zwaaide vrolijk.          

Meteen hoorde ik Engels gevloek. En ik zag dat ik juist op dat moment voor de tweede camera kwam, met erachter de boze regisseur. Ik had zojuist zijn take verknald, en de hele militaire colonne moest terug, vanwege die stomme figurant.         

Ik kon toen nog niet weten dat ik jaren later zelf zo’n boze regisseur werd, als er weer zo’n stomme figurant was, die mijn take verpestte. Maar ik wist wel dat hier iets unieks gebeurde. En het liet me –stiekem- niet meer los. Want dit was een hele bijzondere, spannende maar moeilijk te doorgronden wereld, waar ik wel in zou willen.                  

Tegelijk was het zo overdonderend, dat ik dacht dat ik daar nooit goed genoeg voor zou kunnen zijn. En dat bleek ook wel. Want toen ik twee jaar later eindelijk genoeg moed had verzameld om me aan te melden aan de Filmacademie werd ik daar keihard afgewezen. En daarna nog een keer. En daarna nog een keer.  Zonder dat ik het wist, leerde ik iets, wat mij later een van de belangrijkste eigenschappen van een regisseur bleek: Volhouden. Net zo lang doorgaan tot je bereikt wat je wilde bereiken.  Maar dat duurde nog even, en gaf een hoop problemen...

Verder lezen in KLIK HIER

HELP, IK WIL OP DE SET ERVARING OPDOEN

Dit schreef ik naar elke regisseur en producent. Ik kreeg nooit een antwoord. Behalve van Ivo Niehe, die ik in mijn wanhoop ook maar geschreven had. Van hem kreeg ik een boze brief, waarin stond dat hij “al een paar jaar met dit idee bezig was”, en dat hij het copyright er op had. Pas jaren later begreep ik dat Ivo Niehe naar iedereen, die hem een brief stuurt met een idee, standaard zo’n brief terug stuurt.

Zo kwam ik niet verder.  Hoe kon ik nou van dichtbij meemaken hoe het op een echte filmset gaat? Ik bood me toen aan als gratis derde regie-assistent. Weer geen reactie. Tot ik ineens werd gebeld door een overspannen produktieleider, die zei dat ik nu meteen kon beginnen. Hoera! Maar nee, wacht even: Ik moest alleen maar met mijn auto als een gek een acteur uit Parijs gaan ophalen. Dat was het.

Pas toen ik zelf filmregisseur was begreep ik dat je liever geen “amateurs” op je set wil, die “ervaring” op willen doen. Leuk voor hen, maar lastig en soms gevaarlijk voor jezelf. Wat je wil is dat iedereen op de set een belangrijke functie heeft, die de film echt helpt. En daar betaal je graag voor, want “gratis” betekent ook dat die “amateurs” ook geen enkele verantwoordelijkheid hebben. En je niet op ze kan rekenen.

Hoe kom je dan toch op de set om ervaring op te doen? Heel simpel: Ego. Speel in op het ego van bijvoorbeeld een regisseur. Mail hem dat je een boek over hem aan het schrijven bent. Het enige hoofdstuk dat nog mist is hoe hij achter de schermen werkt. Ik zweer het je: Je krijgt meteen antwoord. En het mooie is, dat je alles te zien krijgt en hij het je nog uitlegt ook. Ik wou dat ik dat toen geweten had…

Lees ook KLIK HIER

Hoe regisseer je acteurs? (1)

ARNE TOONEN ('BLACK OUT', 'DIK TROM') : De sport van het regisseren is om niet het resultaat uit te spreken naar je acteur, maar om iemand een doel te geven, waardoor ze gaan spelen naar het resultaat dat ik in mijn hoofd heb.

Boos’ is bijvoorbeeld een resultaat, dus ik zeg dan niet tegen mijn acteur: “Speel boos”, maar: “Ik wil dat je je tegenspeler straft en kleineert”.  

                                                                     

Op die manier is de acteur meer bezig met het uitlokken van een reactie bij de tegenspeler dan dat hij een resultaat probeert te spelen voor mij en dus vooral bezig is met zichzelf en zijn prestatie. Ik wil dat acteurs altijd met elkaar bezig zijn. Ik probeer dus ten alle tijden resultaat-regieaanwijzingen te vermijden.

HANRO SMITSMAN ('SCHEMER', 'SKIN'): Als je mij zou vragen: “Wat is een regisseur?”, dan zou ik zeggen dat een regisseur iemand is, die alles mag aanwenden om je acteurs daar te krijgen, waar je ze wilt hebben om het verhaal zo goed mogelijk te vertellen.

Je hebt verschillende soorten acteurs. Sommige acteurs bereiden zich voor alsof ze een lied hebben ingestudeerd. Wanneer ik dan als regisseur vraag of ze misschien op een andere toonhoogte kunnen zingen, dan hebben ze het daar heel moeilijk mee. Het is heel lastig om met zulke acteurs te werken.

URSZULA ANTONIAK ('NOTHING PERSONAL', 'CODE BLUE'): Ik merk eigenlijk altijd dat de geweld- en seksscènes misschien wel het meest makkelijk zijn om te draaien. Een scène met geweld gaat eigenlijk maar om een ding: Macht. Dat is makkelijk uit te leggen.                  

De moeilijkste scènes om te regisseren zijn de scènes waarin het dagelijkse leven getoond wordt. Want hoe ziet het dagelijks leven eruit? We worden de hele dag omgeven door het dagelijks leven. Hoe presenteer je dat dan in film, dat het eruit ziet als het dagelijks leven?

DANYAEL SUGAWARA ('ALLES STROOMT', 'THE QUIET ONE'): Ik ben er van overtuigd dat je moet gebruiken wat een acteur al heeft: Dus bijvoorbeeld een ervaring uit zijn of haar eigen leven, waaraan je allebei kunt refereren. Anneke Blok, die in mijn film Alles Stroomt speelt, begreep als alleenstaande moeder met een puber in huis het hoofdpersonage als geen ander.

Nederland is geen filmland. Onze goede acteurs komen vaak uit het theater en niet uit de film. Repeteren voor theater is een andere manier van repeteren dan voor film. 

Veel meer over hoe je acteurs regisseert en hoe je een film maakt in DE NIEUWE REGISSEURS, KLIK HIER

Talentloze filmers krijgen subsidie

Wie krijgt subsidie? Talentloze filmmakers. 

Hoe zit dat dan?

Regisseur Urszula Antoniak legt het uit in het boek DE NIEUWE REGISSEURS

"Getalenteerde mensen hebben vaak moeite met het verkopen van hun verhaal. Als je creatief en getalenteerd bent, ben je ook onzeker. En als je onzeker bent, vinden de financiers je niet overtuigend.

Juist het subsidiesysteem zou creatieve en getalenteerde mensen moeten helpen maar het werkt nu eerder belemmerend.                                     

Het probleem van het subsidiesysteem is dat men creativiteit willen meten. Waarom willen ze dat meten? Omdat de fondsen zekerheid willen hebben. En waarom willen fondsen zekerheid hebben?

Omdat ze niet van risico’s houden. En dat is nu precies waar de schoen wringt, want film maken is juist risico nemen. Creativiteit is risico nemen.

        

Ik denk dat alleen de slechtere regisseurs uiteindelijk over zullen blijven, wanneer we doorgaan met het huidige subsidiesysteem.          

Het lastige van talentvolle mensen is dat ze al hun energie stoppen in het creatieve proces. Ze houden dan vaak geen tijd over om te netwerken en het product te verkopen.                                                       

Mensen, die geen creatief talent hebben, stoppen al hun energie in het sociaal zijn, het netwerken en het pitchen van hun verhalen. In het systeem, zoals we dat nu hebben met het netwerken en het pitchen, is het veel gemakkelijker voor filmers zonder talent om een film te maken dan voor mensen die wel talent hebben. En dat zou zo niet moeten zijn."

Dit en nog veel meer over regisseurs, acteurs, anekdotes op de filmset en unieke kijkjes achter de schermen van hoe een film gemaakt wordt in Nederland in KLIK HIER

NATHALIE’S 5 PRIKKELENDE ANTWOORDEN OVER REGIE EN FILMEND NEDERLAND

Nathalie Alonso Casale is regisseur, editor, scenariste, actrice en cameravrouw.

Haar eindexamenfilm MEMORIAS SIN BATALLAS Y OTROS MUERTOS won vele prijzen, zoals het Gouden Kalf.

Daarna maakte ze een aantal films, en was bijvoorbeeld editor van Urszula Antoniak’s films NOTHING PERSONAL en CODE BLUE.

Vanwege het boek DE NIEUWE REGISSEURS (KLIK HIER) beantwoordt ze 5 vragen:

Vraag 1: Wat moet je doen om een goede regisseur te worden? Kun je een paar do's en don’t’s noemen? Eventueel met een voorbeeld van jezelf.

Om een goede regisseur te worden moet je je concentreren op de materie- de film die je voor ogen hebt-  en niet op rode lopers of de status die je met het maken van een succesvolle film zou kunnen behalen.

Wat mij betreft gaat het daar mis, waar de ambitie om een film te maken naar uiterlijk vertoon wordt verlegd; daar waar een regisseur zich niet langer richt op het steeds verder ontwikkelen van een bezieling en het verdiepen daarvan; daar waar hij bang wordt om zijn ideeën steeds weer te herzien en bloot te leggen.

Een goede regisseur moet zijn aandacht uitsluitend richten op de ziel van de film en niet op het vakmanschap, dat -vanzelfsprekend- benodigd is om die tot uitdrukking te brengen.

Vraag 2: Wat zou er veranderd moeten worden in het huidige Nederlands film-landschap, zodat onze regisseurs nog beter worden of zich beter kunnen ontwikkelen?

In het huidige Nederlandse filmlandschap zou meer moeten worden gekeken naar de zowel artistieke als commerciële waarde van de uitzondering en van het onbekende.

Er zou minder moeten worden gekeken naar het zo risicoloos mogelijk kopiëren van productieformules die in andere, grotere, landen tot succes hebben geleid.

Er zou meer waarde moeten worden gehecht aan het ongrijpbare, risicovolle aspect van de film met betrekking tot wie de film maakt; tot het geven van de verantwoordelijkheid aan een regisseur, met als doel iets te maken, wat nog nergens anders gemaakt is en dus op internationaal niveau interessant wordt bevonden.

Er zou meer aandacht moeten zijn voor de noodzaak van hetgeen er in een film verteld wordt en minder voor  het succes van een onderwerp of thema.

Op filmscholen, kunstacademies en dergelijke instanties waar men zich bezig houdt met het onderwijzen van film zou men in plaats van succesvolle beroemdheden meer individuele, internationale, tijdloze makers aan moeten trekken die een voorbeeld zijn van hoe je ondanks het systeem overeind blijft staan.

Het zijn juist die mensen die een eigen systeem hebben weten te ontwikkelen, die jonge makers het meest inspireren tot het ontwikkelen van iets eigens, en die doorwinterde makers het meest aanmoedigen om door te blijven gaan.

Vraag 3: Kun je een voorbeeld noemen van wat voor jou de grootste kick (als regisseur) was? En een voorbeeld van wat voor jou (als regisseur) het moeilijkste/zwaarste was?

Voor mij als regisseur was de grootste kick om te ontdekken dat er iets kon gebeuren op een set dat je niet had kunnen bedenken, niet had kunnen organiseren, en dat als een cadeautje uit de hemel werd aangereikt, mits je daar open voor stond. Het vangen van die momenten is de grootste kick.

Daarmee kom ik dan op wat voor mij als regisseur het moeilijkste en zwaarste is: iedere keer te moeten vechten om ruimte te creëren voor dat soort momenten. Iedere keer geacht te worden iets magisch te kunnen produceren zonder dat er vanuit het organisatorische maakproces ook maar enige vorm van respect of erkenning is voor zoiets als het creëren van omstandigheden waarbinnen het magische zich op een gegeven moment aan zou durven te dienen.

Vraag 4: Wat is je advies aan iemand, die regisseur wil worden?

Vraag jezelf goed af of je de kracht hebt om jarenlang te vechten voor zoiets stompzinnigs als een film.

Ga indien dat niet zo is vooral iets anders doen waarbij je die kracht wel hebt.

Vraag 5: Is er eventueel iets speciaals, wat je onderbelicht vindt bij regisseurs?

Bij Nederlandse regisseurs vind ik in het algemeen het volgende onderbelicht: Het algehele gemis aan gevoel voor de grootse emoties in het leven. Het gebrek aan concentratie en het gebrek aan geloof in wonderen.

Inspirerende No Budget Films (2)

CATFISH is een van de meest intrigerende, schokkende films, die ik het laatste jaar heb gezien.

Het is tegelijk enorm inspirerend, als je bedenkt dat het gewoon met een klein cameraatje is opgenomen.

Dat is alles. Geen crew verder. En toch zo'n onvergetelijke film.

Zouden jij en ik gewoon ook kunnen doen. Gewoon morgen starten.

CATFISH gaat over het volgende (ik laat het expres mysterieus):

In het najaar van 2007 begon een gewone jongen het leven van zijn broer te filmen.

Het begon met iets vreemds. Iets kleins. Iets op Facebook, wat niet helemaal klopte.

Zijn broer begon een Facebook relatie met een jonge vrouw.

Ze hadden geen idee dat hun project zou leiden tot de meest opwindende en verontrustende maanden van hun leven.

Een echt gebeurde thriller, een schokkend product van onze tijd. Een zeer meeslepend verhaal over liefde, bedrog en genade in een labyrint van online intriges.

KLIK HIER voor de trailer

Inspirerende No Budget Films (1)

Soms kan een No Budget Film je meer inspireren dan een film van een paar miljoen.

En dan denk je: Dat kunnen wij hier ook. Gewoon beginnen....

Neem bijvoorbeeld CRAIGSLIST JOE, een zelfgemaakte documentaire.

In deze tijd van economische crisis snijdt de 29-jarige Joseph Garner zich een maand van iedereen die hij kent en alles wat hij bezit af, om te beginnen aan een gedurfd avontuur.

Gewapend met slechts een laptop, mobiele telefoon, tandenborstel, en de kleren op zijn rug hoopt Joe dat hij weer hoop zal krijgen in het gedeprimeerde Amerika.

Hij mag alleen daarvoor alleen gebruik maken van Craigslist (dat is een Amerikaanse combinatie van Facebook en Marktplaats). Zal het hem lukken?

Resultaat is een prachtige, inspirerende en verrassende film, gemaakt door deze Joe, die dit avontuur begon, en een cameraman, die hij vond... door Craigslist.

KLIK HIER voor de trailer

Er zijn 6 soorten Romantic Comedies

Hier sta ik voor een splitsing voor Death Valley: Moet ik links of rechts?

In beide gevallen is er helemaal niets de komende 40 kilometer, behalve 50 graden hitte.

Als je scenario's schrijft raak je soms de weg kwijt.

Bijvoorbeeld bij Romantische Comedies.

Wat erg helpt is te weten dat er 6 soorten zijn.

Wie daar geweldig over kan vertellen (en hij is nog aardig ook) is Michael Hauge:

KLIK HIER

Je logline in 30 seconde

Een logline is belangrijk: Het vertelt je film(idee) in 1 of 2 of 3 zinnen.

Nodig om snel te communiceren met elkaar.

THE BOURNE IDENTITY: Wat is de logline?

James Bond met Matt Damon.

Dat lijkt simpel.

Maar dat is best moeilijk vaak.

Maar kijk eens hier: Zo kun je het ook.

KLIK HIER

Oplichting en boer: Hoe word je regisseur (3)

De ene regisseur wilde eigenlijk het casino oplichten. De ander wilde niet bij de boer gaan werken. 

In het boek DE NIEUWE REGISSEURS vertellen 15 regisseurs o.a. hoe ze regisseur werden:

Joost van Ginkel regisseerde de speelfilm 170 HERZ, na eerst o.a. tientallen afleveringen van MAN BIJT HOND geregisseerd te hebben. 

Joost: "Ik verdeed mijn tijd met toepen om geld en was vastbesloten een manier te vinden waarmee ik het casinosysteem zou kraken. Omdat ik me alleen maar daarmee bezig hield, ben ik blijven zitten op de Detailhandelsschool in Utrecht. Mijn kaartmaatje was naar een school gegaan, waar je kon filmen en fotograferen en vertelde hoe het daar was. Ik was nogal lui aangelegd destijds en het leek mij wel relaxed.

Na een jaar of twee kwam ik er pas echt achter dat de opleiding me goed lag. Toen ik stage liep op een drama-set van schooltelevisie als set-dresser en runner, zag ik voor het eerst een verfilming van een script. Dat was voor mij een openbaring."

Martijn Maria Smits regisseerde o.a. DE HOER EN HET MEISJE, dat een Gouden Kalf nominatie voor beste tv drama kreeg en Nederlands inzending voor de Prix d'Italia. 

Marijn Maria: "Ik heb toen een aantal maanden een opleiding tot binnenhuisarchitect gevolgd en daarna een tijdje op de horecaschool gezeten, maar ik heb nergens echt mijn draai weten te vinden.  Van mijn ouders moest ik toen bij de boer gaan werken om mijn eigen geld te verdienen.  

                                                                                                 

             Maar toen wilde ik naar de grafische academie in Antwerpen. Mijn vader werkte bij de politie maar hij heeft vroeger een fotografie opleiding afgerond. Op de academie in Antwerpen was ook een fotografie opleiding. 
          Mijn vader stemde in met mijn plannen om in Antwerpen te gaan studeren als ik de fotografie opleiding zou volgen. Mijn vader dacht namelijk dat ik dan altijd nog bij de politie terecht kon komen.  

           Tijdens mijn opleiding zag ik Seven van David Fincher en dat was de eerste film, waardoor ik echt geïnspireerd raakte door het medium."

Meer verhalen van achter de schermen van het filmmaken in KLIK HIER

Mijn eerste optreden op TED

Ja, ik was zenuwachtig. Optreden op TED!

Alle groten der aarde hebben iets inspirerends gebracht in 10 minuten optreden op TED.

Kijk maar eens hier: KLIK HIER

En nou ik.

Nou, dat viel wel mee, want het was TED in Breda.

Niet de hele grote TED, maar een onafhankelijk georganiseerde TED.

Maar toch: Dezelfde spelregels: Hou het kort, lees niet van papier, in het Engels

En zeg iets INSPIRERENDS...

Tja, ik heb mijn best gedaan.

En verdomd, aan het eind kwam een leuk filmidee uit de zaal...

KLIK HIER voor het optreden

Het Bombardement: Hoe lang van idee tot film?

Op 18 december 2012 gaat HET BOMBARDEMENT in premiere.

Ik bedacht me: Hoe lang is het geleden dat we er aan begonnen zijn?

Tussen het idee voor een film en de premiere zit vaak vele jaren.

In het geval van HET BOMBARDEMENT weet ik het precies:

KLIK HIER dat ik te gast was bij DE WERELD DRAAIT DOOR:

Dat was begin april 2010.

Dat betekent dat ik er al zo'n 8 maanden ervoor mee gestart was.

Dus... september 2009,

rond het uitkomen van ons boek RIJK DOOR 1 ZIN: HOE VERZIN JE EEN GOED FILMIDEE

Hoe lang heeft het van idee tot premiere geduurd dan?

3 jaar en  3 maanden.

KLIK HIER  voor de trailer van HET BOMBARDEMENT.

Hoe word je regisseur (2)

Toen ik voor het eerst in Los Angeles kwam, hoorde ik mensen vaak zeggen: "Star Wars changed my life."

Dat vond ik vreemd. En het klonk zo overdreven. 

Maar kijk eens naar twee Nederlandse regisseurs, die startten met arthouse films:

Danyael Sugawara (Gouden kalf ALLES STROOMT) en Mark de Cloe (Emmy nominatie DE STERKSTE MAN VAN NEDERLAND)

Danyael Sugawara: "Toen ik vanwege de scheiding van mijn ouders van Japan naar Nederland

verhuisde, zag ik daar alleen maar de Smurfen en dat soort poppetjes.

“Wat een armoede”, dacht ik. 

Ik was een jaar of vijf toen ik STAR WARS 
zag. Het was de eerste keer dat ik geraakt werd door het vertelmedium

film. Ik was nog zo jong en sprak geen woord Engels en toch begreep ik

de hele film. 

Ik herkende mijzelf natuurlijk ook in het hoofdpersonage;

een jongen van gescheiden ouders, alleen op zoek naar een vaderfiguur.

STAR WARS was mijn verhaal en ik was de held."

Mark de Cloe: "Mijn liefde voor film is ontstaan toen we vroeger met de familie
altijd naar Première, een televisieprogramma van Jo Röpcke op de
Belgische BRT, keken.

Tijdens een van die uitzendingen waren er twee hippieachtige
mannen met baarden uit Californië met maquettes uit STAR WARS. Ik
vond die film fantastisch, net als ieder klein jongetje in die tijd.

Toen ik zag dat die gigantische kameelachtige robots in werkelijkheid bijzonder
klein waren, besefte ik ineens de betovering die film kon hebben. Als
kind denk je nog dat film echt is, natuurlijk weet je dat mensen niet dood
gaan, maar er zit een waarheid in de wereld van film.

Toen ik ontdekte dat die robots in werkelijkheid aanzienlijk kleiner
waren was dat voor mij een openbaring, ik vond dat zo wonderlijk. Ik zag
toen voor het eerst de methodiek van het film maken en was meteen
gefascineerd."

Meer over hen en nog veel meer over andere regisseurs in KLIK HIER

Hoe word je regisseur (1)

Hoe word je regisseur?

Door een wonder. Of door een mysterie bij de scheiding van je ouders.

Vaak gebeurt er iets in je jeugd, dat de eerste vonk is:

Zo verging het regisseurs Urszula Antoniak (NOTHING PERSONAL) en Hanro Smitsman (SKIN):

Urszula Antoniak: "Toen ik een jaar of veertien was, was ik getuige van een wonder dat
plaatvond in een kerk. Van het ene op het andere moment waren
honderden mensen stil, klonk er muziek en begonnen die mensen te
bidden. 

Of het wonder dat ik zag daadwerkelijk echt was, maakte mij niet
uit maar de reacties van de mensen waren fantastisch.

Toen dacht ik: “Wauw, dit effect is wat ik wil bereiken bij mensen,
hoe dan ook.” Het moment in de kerk was zoals een scenarist zou zeggen
een ‘inciting moment’.

Vanaf dat moment wist ik dat een bepaalde reactie wilde creëren
bij mensen: Een emotionele reactie. Niet emotioneren, maar het
manipuleren van emoties."

Hanro Smitsman: "Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik elf jaar was. Bij de familie
van mijn moeders kant hing altijd een groot familieportret. Na de
scheiding zag ik dat mijn vader uit de foto weggeretoucheerd was. 

Er was daardoor een nieuwe werkelijkheid ontstaan, waar ik me als kind naar
moest verhouden, een werkelijkheid waarin mijn vader geen onderdeel
meer was van de familie. 

Het was een gebeurtenis, die je alleen leest in boeken of 
die in ondemocratische republieken plaatsvindt. 

Die gebeurtenis tekende me als kind. Ik realiseerde mij ineens dat
werkelijkheid iets was, dat gecreëerd wordt en niet een vast gegeven is".

Lees meer (en nog veel meer over andere regisseurs) in KLIK HIER

Stop kinderfilms 10 jaar lang, zegt regisseur Bende van Oss

Andre van Duren regisseerde films als DE BENDE VAN OSS, MARIKEN en KEES DE JONGEN.

Zelf regisseur van kinderfilms vindt hij dat we tien jaar geen geld meer moeten uitgeven aan kinderfilms.

Waarom? Dat vertelt hij hieronder, in het kader van het net verschenen boek KLIK HIER:

Vraag 1: Wat moet je doen om een goede regisseur te worden?

Zorgen dat je wat te vertellen hebt; inhoudelijk en wat betreft het werkproces.

Vraag 2: Kun je een paar do's en don'ts noemen? Eventueel met een voorbeeld van jezelf.

Zorgen voor een goede cast en een geweldige crew. Niet alles zelf willen doen. Ik stond eens te wachten op de set in de regen op het strand, toen een passant zei: "Jij bent zeker de regisseur". Ik vroeg hoe hij dat wist. "Je bent de enige die niet werkt". Een mooie definitie van regisseren.

Vraag 3: Wat zou er veranderd moeten worden in het huidige Nederlands film-landschap, zodat onze regisseurs nog beter worden of zich beter kunnen ontwikkelen?

Tien jaar geen geld meer aan kinderfilms uitgeven maar proberen grotemensenfilms te maken, zodat we weer eens op de grote festivals meedoen. Goed naar België kijken.

Vraag 4: Kun je een voorbeeld noemen van wat voor jou de grootste kick (als regisseur) was?

Rondlopen in Leuven op de set van Mariken, waar het Begijnenhof volledig omgebouwd was tot Middeleeuwse stad. De reis in de tijd was voelbaar en te ruiken.

Vraag 5: En een voorbeeld van wat voor jou (als regisseur) het moeilijkste/zwaarste was?

Altijd de week voor het draaien en met name de breakdown bespreking: Er is nog niks op film, er zijn slechts problemen met alles.