Vooral Filmacademiestudenten vragen me vaker (vaak geïrriteerd): Wie
zijn nou jouw filmhelden, wat is jouw filmstijl?
Ze bedoelen dan meestal: We begrijpen niet wie
je nou echt bent als filmmaker,
waarom maak je elke keer weer een totaal andere film?
MIJN FILMHELDEN
5. MICHAEL HANEKE
Omdat ie elke keer weer verrast met een totaal
andere film. En omdat hij zeer eigenzinnig de Hollywood-manier van
verhaalvertellen op een Europese manier gebruikt, waardoor je maximaal
betrokken raakt in een eigen Haneke-verhaal.
4. MICHAEL WINTERBOTTOM
Omdat ie elke keer weer verrast met een totaal
andere film. En omdat hij in elke nieuwe film weer de grenzen opzoekt, zijn
opwinding najaagt en zichzelf als filmmaker durft uit te dagen.
3. STEVEN SPIELBERG
Omdat ie nog steeds met elke nieuwe film een
beetje verrast. En omdat hij stiekem toch altijd probeert zijn eigen verhaal te
vertellen, en dat –moeiteloos, meesterlijk en ongestraft- in alle genres.
2. ROBERT REDFORD
Hollywood-acteur/regisseur en oprichter van
het onafhankelijke Sundance Filmfestival en Film-tv-kanaal. Zei op zijn 75ste:
“Het slechtste wat je kunt doen als filmmaker is geen risico nemen”. Is altijd mijn credo geweest: Geen
risico, geen film.
1. ELKE REGISSEUR MET OPWINDENDE UITDAGING
Haneke, Winterbottom, Spielberg en Redford
zijn al gearriveerd. Maar elke regisseur, die zijn droom, zijn opwinding durft
na te jagen, de grenzen van filmmaken opzoekt, met alle risico van dien,
dat zijn mijn echte helden.
MIJN FILMSTIJL
Vind ik altijd een rare vraag: Een stijl is een resultaat. In 2012 maakte ik 2 lange en 2 korte films:
Alle in verschillende stijlen.
USHI MUST MARRY is een film voor de fans van Ushi (en ik ben een hele
grote fan). De grote uitdaging lag in het samenbrengen van reality en story en
daar een stijl voor te vinden.
HET GOUDEN HUWELIJK is een 25 minuten film over een
demente man (Peter Faber), die verliefd wordt op een demente vrouw (Marieke Heebink). De grote uitdaging lag in
documentaire en drama samen te brengen en daar een stijl voor te vinden.
MAN IN
DE CRECHE is een 25 minuten film, waarin de uitdaging lag om improvisatie en
drama samen te brengen, en daar een stijl voor vinden. KLIK HIER VOOR TRAILERS
En op dit moment werk ik
een nog titelloze speelfilm af, die ik vorig jaar in Nederland en Hollywood heb
opgenomen met een hele kleine crew, volstrekt onafhankelijk, zonder filmfondsen of wat dan ook, en daar zoeken we nu naar de juiste stijl
in de montage.
Conclusie: Ik zelf geloof dat je niet een stijl
vooraf op een film kunt of moet plakken. Je zoekt juist bij elke film. Dat is
de uitdaging. Dat was de afgelopen 25 jaar filmmaken mijn credo. En dat is wat het nog steeds zo bijzonder maakt elke keer. Het maakt daarin niets uit of het nou een publieksfilm of een arthouse film is. Het gaat erom dat je het met volle passie maakt.
