NAAR WELKE FILMS GAAN NEDERLANDERS?

Het Filmfonds denkt dat Nederlanders van drama-films houden. Hun beleid is dat alle genres aan bod moeten komen. Maar de werkelijkheid is anders: 

De commissies geven al jaren ruim 90% van het film-geld aan drama-films, vaak meer nog. Dus niet aan genre-films als actie, comedy. 

Maar gaan Nederlanders wel graag naar drama-films?

Laten we de cijfers bekijken van het Nederlands bioscoopbezoek van de afgelopen 20 jaar: van januari 1991 tot maart 2011 volgens de distributeurs (zie onder).

De top 100 van de best bezochte bioscoopfilms door Nederlanders ziet er zo uit: 

Genre: Actie/avontuur/sf: 48

Genre: Familie-animatie: 18

Genre: Oorlog/rampenfilm: 10

Genre: Comedy: 7

Genre: Rom-com/musical: 5

Genre: Familiefilm:  4

Genre: Epic/love: 3

Genre: Drama: 1

Slechts 1 drama tussen 99 genre-films: “Komt een vrouw bij de dokter”.

Wordt het beter bij de volgende 100 best bezochte bioscoopfilms?

Zeker: Naar gelang de bezoekcijfers zakken, komen er meer iets drama-films: Namelijk 7. De rest van de genres blijft gelijk, in verhouding.

Conclusie: Als je naar de bezoekcijfers kijkt, gaan Nederlanders het liefst naar het genre actie/avontuur/sf. En het minst lief naar het genre drama.

Nu gaat ruim 90% van het geld van de Filmfonds-commissies naar het genre drama. Terwijl nog geen 10% van de Nederlanders er heen gaat.

Wat betekent dat? Andere genres stimuleren, om te zorgen dat meer Nederlandse films succesvol worden? Dat lijkt een logische, waterdichte conclusie.

Maar waarom gebeurt dat dan niet? Een belangrijk punt is dat je daar goede kennis van deze genres voor nodig hebt.

We hebben weliswaar een hoop goede dramaturgen en scenaristen, maar er zijn er maar heel weinig, die echt goede kennis van andere genres hebben dan drama. 

Daarom beoordelen ze filmplannen met andere genres meestal met de kennis, die ze wel hebben: Drama. 

En dat wordt nooit wat. 

Ik hoor en zie het steeds weer om me heen, en krijg klacht na klacht: Een thriller of een horror-script wordt weer beoordeeld volgens de regels van drama. 

Daardoor weet je altijd het oordeel van de film-commissie al van te voren: In mooie woorden staat er eigenlijk dit: "Dit actie-script of dit horror-script voldoet niet aan hun regels van het genre drama".

Nee, logisch: Het is geschreven volgens de regels van de actie- of horror-genre. Je zegt ook niet tegen een drama-scenario: Dit drama-scenario voldoet niet aan de regels van het horror-genre, dus wijzen we het af.

Een probleem is dit: Veel "beslissers" vinden genre-films ook vreselijk, en zijn daar openlijk in: Dat zie je bijvoorbeeld HIER. Ze willen alleen maar drama.

Dat is helemaal niet erg: Als je als professional maar vanuit voldoende kennis over de verschillende genres beoordeelt. 

Maar daar ontbreekt het aan, aan gedegen kennis over andere genres. 

Dat geeft ook nog niet, als je dan maar bijleert.

Zo lang de "beslissers" (commissieleden, dramaturgen) niet serieus een goede kennis van andere genres aanleren, zal elk genre-filmplan in Nederland altijd verkeerd beoordeeld worden, namelijk volgens de regels van het enige genre, dat ze kennen: drama.

Dat is in andere landen, en in andere beroepen ondenkbaar.  En dat is ook anders dan het beleid van het Filmfonds beweert (en dus in de praktijk niet doet, haar beleid in feite niet uitvoert.)

Hoe lossen we dit op?

Het wordt tijd dat we "beslissers" de mogelijkheid geven om goed opgeleid te worden in andere genres, anders blijven we de komende 20 jaar nog steeds een schraal filmland met slechts 1 genre.  

En dan zal de top 100 best bezochte films er de komende 20 jaar weer zo uit zien: 99% van de Nederlanders gaan niet naar een Nederlandse- maar naar buitenlandse film. 

En dat kan niet de bedoeling zijn...  


VOOR DE TOP 999 BEST BEZOCHTE FILMS IN NL: KLIK HIER

10 schrijftips van de succesvolste scenarioschrijver ter wereld

Joss Whedon schreef bijvoorbeeld de films TOY STORY en het nog grotere success THE AVENGERS, maar ook een hoop afleveringen van tv series als ROSEANNE en BUFFY THE VAMPIRE SLAYER (145 afleveringen). Daarbij is hij een veelgevraagd script doctor zoals bij SPEED. Dit zijn zijn 10 schrijftips, die gelden voor publieksfilms maar ook voor artistieke films.

1. FINISH IT

Actually finishing it is what I’m gonna put in as step one. You may laugh at this, but it’s true. I have so many friends who have written two-thirds of a screenplay, and then re-written it for about three years. Finishing a screenplay is first of all truly difficult, and secondly really liberating. Even if it’s not perfect, even if you know you’re gonna have to go back into it, type to the end. You have to have a little closure.

2. STRUCTURE

Structure means knowing where you’re going ; making sure you don’t meander about. Some great films have been made by meandering people, like Terrence Malick and Robert Altman, but it’s not as well done today and I don’t recommend it. I’m a structure nut. I actually make charts. Where are the jokes ? The thrills ? The romance ? Who knows what, and when ? You need these things to happen at the right times, and that’s what you build your structure around : the way you want your audience to feel. Charts, graphs, coloured pens, anything that means you don’t go in blind is useful.

3. HAVE SOMETHING TO SAY

This really should be number one. Even if you’re writing a Die Hard rip-off, have something to say about Die Hard rip-offs. The number of movies that are not about what they purport to be about is staggering. It’s rare, especially in genres, to find a movie with an idea and not just, ‘This’ll lead to many fine set-pieces’. The Island evolves into a car-chase movie, and the moments of joy are when they have clone moments and you say, ‘What does it feel like to be those guys ?’

4. EVERYBODY HAS A REASON TO LIVE

Everybody has a perspective. Everybody in your scene, including the thug flanking your bad guy, has a reason. They have their own voice, their own identity, their own history. If anyone speaks in such a way that they’re just setting up the next person’s lines, then you don’t get dialogue : you get soundbites. Not everybody has to be funny ; not everybody has to be cute ; not everybody has to be delightful, and not everybody has to speak, but if you don’t know who everybody is and why they’re there, why they’re feeling what they’re feeling and why they’re doing what they’re doing, then you’re in trouble.

5. CUT WHAT YOU LOVE

Here’s one trick that I learned early on. If something isn’t working, if you have a story that you’ve built and it’s blocked and you can’t figure it out, take your favourite scene, or your very best idea or set-piece, and cut it. It’s brutal, but sometimes inevitable. That thing may find its way back in, but cutting it is usually an enormously freeing exercise.

6. LISTEN

When I’ve been hired as a script doctor, it’s usually because someone else can’t get it through to the next level. It’s true that writers are replaced when executives don’t know what else to do, and that’s terrible, but the fact of the matter is that for most of the screenplays I’ve worked on, I’ve been needed, whether or not I’ve been allowed to do anything good. Often someone’s just got locked, they’ve ossified, they’re so stuck in their heads that they can’t see the people around them. It’s very important to know when to stick to your guns, but it’s also very important to listen to absolutely everybody. The stupidest person in the room might have the best idea.

7. TRACK THE AUDIENCE MOOD

You have one goal : to connect with your audience. Therefore, you must track what your audience is feeling at all times. One of the biggest problems I face when watching other people’s movies is I’ll say, ‘This part confuses me’, or whatever, and they’ll say, ‘What I’m intending to say is this’, and they’ll go on about their intentions. None of this has anything to do with my experience as an audience member. Think in terms of what audiences think. They go to the theatre, and they either notice that their butts are numb, or they don’t. If you’re doing your job right, they don’t. People think of studio test screenings as terrible, and that’s because a lot of studios are pretty stupid about it. They panic and re-shoot, or they go, ‘Gee, Brazil can’t have an unhappy ending,’ and that’s the horror story. But it can make a lot of sense.

8. WRITE LIKE A MOVIE

Write the movie as much as you can. If something is lush and extensive, you can describe it glowingly ; if something isn’t that important, just get past it tersely. Let the read feel like the movie ; it does a lot of the work for you, for the director, and for the executives who go, ‘What will this be like when we put it on its feet ?’

9. DON’T LISTEN

Having given the advice about listening, I have to give the opposite advice, because ultimately the best work comes when somebody’s fucked the system ; done the unexpected and let their own personal voice into the machine that is moviemaking. Choose your battles. You wouldn’t get Paul Thomas Anderson, or Wes Anderson, or any of these guys if all moviemaking was completely cookie-cutter. But the process drives you in that direction ; it’s a homogenising process, and you have to fight that a bit. There was a point while we were making Firefly when I asked the network not to pick it up : they’d started talking about a different show.

10. DON’T SELL OUT

The first penny I ever earned, I saved. Then I made sure that I never had to take a job just because I needed to. I still needed jobs of course, but I was able to take ones that I loved. When I say that includes Waterworld, people scratch their heads, but it’s a wonderful idea for a movie. Anything can be good. Even Last Action Hero could’ve been good. There’s an idea somewhere in almost any movie : if you can find something that you love, then you can do it. If you can’t, it doesn’t matter how skilful you are : that’s called whoring.”